روز فرزند خراسان وایران زمین (فردوسی)

حکیم بزرگ فردوسی نماد عظمت و بلندی نام ایران و ایرانی در جهان است و بی گمان نام پرآوازه این مرد بزرگ نه تنها باعث سربلندی ایران و ایرانی بلکه سبب افتخار جامعه بشری است و ما مفتخر به این هستیم که این مرد بزرگ از دامان تمدن ایرانی بالیده است.ایشان با نوشتن اثربزرگی چون شاهنامه در آن شرایط  سخت تاریخی  برای تمدن ایرانی بسیار بیشتر از آنچه که باید ، دین خود را نسبت به نسل های آینده ایران زمین ادا کرد به حق که شاهنامه نه تنها یک کتاب شعر و ادب بلکه یک کتاب سرشار از حکمت و خرد است و اشعار نغز و زیبای حکیم توس در تصویر کردن آنچه که مربوط به اسطوره های باستانی ایران زمین است ، یکی از بی بدیل ترین کتاب های حماسی جهان را آفریده که بی گمان نه پیش از فردوسی و نه پس از او کسی را یارای آفرینندگی اثری به این عظمت و بزرگی نیست. و اینک وظیفه مااست که ازین میراث گرانقدربه خوبی نگاهبانی ونگهداری نماییم است.

  حکیم ابولقاسم فردوسی

  خوشا    مرز   ایران      عنبر    نسیم                   که  خاکش  گرامی تر  از  زرَ  و  سیم

    هوایش    موافق    به    هر    آدمی                   زمینش      سراسر    پر    از   خرَمی

    فضایش  چو  مینو  به  رنگ  و نگار                   به  یک  سو   زمستان  ، دگر سو بهار

   گر ازفارس گویی، بهشتی خوش است                  همه   مر ز  آن ، خرَم  و دل کش است

   به یک سوی ، اهواز    مینو  سرشت                    که  سبز  است  و  خرَم چو باغ بهشت

    گر از  ملک  کرمان  سرایم  رواست                    که هندوستانی   خوش  آب  و هواست

   به   نزد   کسی    کاو    بود    فرهمند                    یکی   نیل    کوچک     بود     هیرمند

   خراسان  ز چین و ختن خوش تر است                   که  خاکش  به  مانند  مشک  تر  است

   صفاهان  چنو   در   جهان  شهر نیست                   نداند   کسش   کز   خرد    بهر  نیست

    عروس    جهان    است   ملک اراک                    که  سر تا سرش مشک بیز است خاک

    هم  از  عهد   جمشید  و  کاووس  کی                   نبوده  است   ملکی  به   خوبی چو ری

    هم  آن   آذر  آبادگان   گوهری   است                  که  بر  روم و شامش بسی برتری است

    گر   آیی   سوی   رشت   و  مازندران                  پر   از    سبزه   بینی   کران   تا  کران

    همه   بوستانش    سراسر    گل  است                  به   باغ   اندرون   لاله   و  سنبل است

تبریک روز معلم ومیلاد امام علی

هفته معلم ومیلاد مولا علی(ع) مبارک باد

جایگاه معلم

جایگاه معلم در نظام آموزشی الهی :

از نظر پروردگار عالم، کار معلم کار خداست و نقش او در جامعه نقش پیامبر اکرم (ص) است، نقش همه­ ی انبیاء و اوصیاء است. اولین سوره­ ای که بر پیغمبر اکرم (ص) نازل شده است، سوره­ ی علق است، آیاتی که در همان وهله­ ی اول بر پیامبر نازل شد و در این آیات پروردگار عالم خود را یک معلم قلمداد می­کند، می­فرمــاید، پروردگـارت اکرم است، برای اینکه معلم است‎؛ و در سور ی جمعه می­فرماید که هدف از بعثت رسول اکرم (ص)، هدف از آمدن قرآن، همانا « آموزش و پرورش » است. پیغمبر با معجزه و قرآن برای آموزش و پرورش آمده است. یعنی بعثت. هدف قرآن یکی تهذیب نفس (تربیت) و دیگری بالا بردن سطح معلومات (تعلیم) انسان است.

از اینها گذشته، قرآن درجه­ ای به معلم داده است که اگر شبانه روز به آن افتخار کند، باز هم کم است؛ آنجا که می­فرماید:

« من اجل ذلک کتبنا علی بنی اسرائیل ­انه من قتل نفساً بغیر نفس او فساد فی الارض فکانما قتل الناس جمیعاً و من احیاها فکانما احیاالناس جمیعاً و . . . »  (مائده : 32)

بنا به تفسیری که امام صادق (ع) از این آیه­ ی شریفه کرده­ اند، اگر کسی بتواند یک نفر را بسازد و یک باسواد متعهد تحویل جامعه بدهد، مثل این است که جهان را زنده کرده است. ایشان می­فرمایند، قوام دنیا به چهار چیز است: اول به عالمی است که ناطق و عمل کننده به علمش باشد، دوم به جاهلی که تکبر نکند از تحصیل علم و دنبال تحصیل علم برود، سوم به ثروتمندی است که بخل نکند از بذل واجبات مالش در راه خدا به فقرا و صرف در اهداف عام المنفعه، چهارم به فقیری است که نفروشد دین خود را به دنیا، پس اگر عمل نکند عالم ناطق (معلم) به عملش و تکبر کند جاهل از طلب علم و بخل بورزد غنی و مال­دار از بذل زیادی اموال خود در راه خدا و بفروشد فقیر دینش را به دنیا, بازگشت می­کند دنیا به سوی قهقرا و توحش. در این گفتار گران بها معلم در صدر قرار گرفته و جایگاه او در پایداری دنیا بیان شده است. (مظاهری، 1371)

جایگاه معلم از دیدگاه بعضی از علمای تعلیم و تربیت جهان :

در بیان جایگاه و پایگاه معلم افلاطون گوید:

« ای گروه معلمین، وصایا و سفارش­های مرا درک کنید. برای شاگردان هم چون آئینه­ای روشن باشید و آنها را از هر گونه زشتی­ها و تمایلات نکوهیده و اشتباهات بازدارید ».

فروبل می­گوید:

« رشد و تکامل کودک در هر مرحله بستگی دارد به رشد و تکامل مرحله­ ی پیش و وظیفه معلم آن است که در هر مرحله لوازم و وسایل رشد و تکامل او را فراهم سازد ».

کمینوس عقیده دارد:

« معلم فردی است که افراد را برای زندگی آماده می­کند و هدف او این است که فرد دارای دانش، اخلاق و دین باشد ».

راجرز از صاحب نظران مشاوره می­گوید:

«برای اینکه معلم بتواند در کمک و راهنمایی به شاگردان خود مؤثر و موفق باشد، باید افراد را به عنوان یک انسان قبول داشته باشد و برای آنان ارزش قائل شود و آنها را درک کند و در موقع مشکلات با آنها همدلی کند» . (صافی، 1376)

جایگاه معلم از دیدگاه بعضی از علمای تعلیم و تربیت مسلمان :

ابن سینا معتقد است: « زمانی که کودک شش ساله شد، پدرش باید او را مکتب فرستد و تا چهارده سالگی به تحصیل گمارد. آموزگار او باید با دین و درستکار و خردمند و منصف و پاکیزه و موقر باشد. راه معاشرت را بداند، به روش تعلیم و تربیت اطفال و تهذیب اخلاق آنها آشنا باشد. معلم باید به هنگام آموختن، روحیه­ی معتدل داشته باشد و... »

امام محمد غزالی تأکید می­کند که :

« شاگرد باید استاد را عزیزتر از پدر بداند، زیرا پدر سبب زندگانی فانی است و استاد سبب زندگانی باقی » . خواجه نصیرالدین طوسی معتقد است:

« معلم باید عاقل و دیندار و شیرین سخن و نظیف و واقف بر تربیت اطفال و با وقار و با هیبت و با مروت باشد».

سعدی در گلستان تأکید می­کند که:

« معلم گاه سخت­گیری باید بکند و گاه ارفاق، و هیچگاه اعتدال را از دست ندهد. (صافی، 1376)

جامی نیز می­گوید 

همیشه مواظب باشیم

به چشم دل بنگریم

دریک مجلس میهمانی

… پیرمردی از جایش بر خاست تا به بیرون برود ؛ اما وقتی بلند شد عصای خویش را برعکس بر زمین نهاد و چون دسته عصا بر زمین بود تعادل کامل نداشت ؛ دیگران فکر کردند که او چون پیر شده است دیگر حواس خویش را از دست داده و متوجه احوال خود نیست؛ و به همین خاطر صاحب خانه با حالتی که خالی از تمسخر نبود به وی گفت:چرا عصایت را برعکس گرفتی؟!! پیرمرد آرام و متین پاسخ داد:  انتهایش خاکی است ، می خواهم فرش خانه تان خاکی نشود … " مواظب قضاوت هایمان باشیم /

روز مادرمبارک

روز مادر

 ( بیستم جمادی الثانی ) ولادت حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها و روز مادر بر تمامی مادران عزیز مبارک باد.

بیستم جمادی الثانی هر سال، روزی پر از خاطره و معنویت است؛ خاطراتی شیرین از مادران مهربان،فرزندان با محبت و همسران با وفا ؛ این روز به یُمن ِ زاد روز بانوی نمونه اسلام، فاطمه زهرا ( سلام الله علیها) ، روز مادر نام گرفته است ؛ بانویی که گل سرسبد تمام بانوان عالم است؛ تنها زنی که پدرش معصوم ، شوهرش معصوم و خودش نیز معصوم بوده و پیامبر گرامی اسلام (ص) به او لقب " اُم ابیها "  داده است،یعنی زنی که برای پدرش همچون مادر بود.

زندگی و سیره ی حضرت زهرا( س) به قدری آموزنده و جذاب است که هر زن آزاده ای در جهان او را چونان قدیسه ای تحسین می کند؛ زنی که تولدش از دامن خدیجه کبری ، همسر پیامبر گرامی اسلام (ص) و در کانون نخستین خانواده اسلامی با نغمه های آسمانی و تسبیح قدسیان همراه شد و شب میلادش را عرشیان به بانگ تکبیر و تسبیح جشن گرفتند و خداوند لقب کوثر به او عطا کرد؛ زیرا وی سرچشمه ی تمام خوبی های جهان است.

و چه زیبا تولد این بانوی گرانقدر به ابتکار بنیانگذار جمهوری اسلامی– امام خمینی (ره) – روز زن و روز مادر نام گرفت؛"اگر روزی باید روز زن یا روز مادر باشد،چه روزی والاتر و افتخارآمیزتر از روز ولادت با سعادت فاطمه زهرا سلام الله علیهاست؛زنی که افتخار خاندان وحی است و چون خورشیدی بر تارک اسلام عزیز می درخشد."

روز مادر در کشورهای مسیحی

یک خانم امریکایی به نام آناجارویس (Anna Jarvis ) پس از مرگ مادرش ، در هشتم ماه مه 1905 به این فکر افتاد که از تمامی مادران در زمانی که در قید حیات هستند ، قدردانی شود. به همین دلیل تمام تلاش خود را بر این گذاشت که روزی از سال به مادران اختصاص داده شود. او در آغاز از کشیش منطقه شان خواست که موعظه ای در زمینه نقش مادر در جامعه ایراد کند. سپس نامه هایی به مردان روحانی ، سیاسی و با نفوذ فرستاد . پس از آن با خرید یک آژانس تبلیغاتی ، پیغام خود را با مضمون " اختصاص دادن روزی برای ارج نهادن به مادران ، آنان را جاویدان می سازد " به گوش مردم رساند و سرانجام در سال 1907 روز یکشنبه ، دوم ماه مه – زمان مرگ مادر آنا جارویس – روز مادر نامیده شد.

ستاره بختتان بالا ،سپیده صبحتان تابناک، سایه عمرتان بلند، ساز زندگیتان کوک

و سرزمین دلتان سبز

چهاردهمین نشست انجمن اهل قلم لنده

اگر روزی خداوند جهان را آغاز کرده است،مسلماً آن روز این نوروز بوده است... شریعتی

چهاردهمین نشست انجمن اهل قلم  شهرستان لنده با موضوع نوروز باستانی در آخرین روزهای سال 93 برگزار گردید.

در این جلسه آقای درتاج به فلسفه وجودی جشن های و اعیاد ایرانها به ویژه نوروز پرداختند. وی بیان کردند که جشنهای ایرانیان منشا روان‌شناسی داشت و هدف از این جشن های تداوم روحیه شادی و سرور، رفع خستگی؛ تقویت روحیه ملی و گرامی داشت بزرگان و نیاکان بوده است. 

 

چهاردهمین نشست انجمن اهل قلم

همه ساله بخت تو پیروز باد

همه روزگار تو نوروز باد

چهاردهمین نشست انجمن اهل قلم لنده در تاریخ 1393/12/26روز سه شنبه ساعت 16عصردر اداره ارشا د اسلامی واقع در منازل سازمانی برگزار می گردد. مقدم همه عزیزان را گرامی می داریم.

موضوع:نوروزشناسی

نوروز دراشعار شاعران

بهار آمد و شمشادها جوان شده اند
پرندگان مهاجر ترانه خوان شده اند

دوباره پنجره ها بال عشق وا کردند
دوباره آینه ها با تو مهربان شده اند

شکوفه های جوان روی شاخه های کهن
دوباره چتر گشودند و سایه بان شده اند

بهار آمد و آلاله های روشن دشت
چراغ خلوت شب های عاشقان شده اند

شکوفه های غزلخوان دوباره می خندند
که میزبان قدم های ارغوان شده اند

*****

بامدادن که تفاوت نکند لیل و نهار
خوش بود دامن صحرا و تماشای بهار

صوفی ، از صومعه گو خیمه بزن بر گلزار
که نه وقت است که در خانه بخُفتی بیکار

بلبلان، وقت گل آمد که بنالند از شوق
نه کم از بلبل مستی تو ، بنال ای هشیار

آفرینش همه تنبیه خداوند دل است
دل ندارد که ندارد به خداوند اقرار

این همه نقش عجب بر در و دیوار وجود
هر که فکرت نکند نقش بود بر دیوار

کوه و دریا و درختان همه در تسبیح اند
نه همه مستمعی فهم کنند این اسرار
سعدی شیرازی

*****

عالم شکرستان شد ...
تاباد چنین بادا...

شب رفت صبوح آمد...
غم رفت فتوح آمد...

خورشید درخشان شد...
تاباد چنین بادا..

عید آمد وعید آمد...
یاری که رمید آمد...

عیدانه فراوان شد...
تا باد چنین بادا...
مولانا

***** 

نوروز در کلام فردوسی

نوروز در کلام فردوسی

همه ساله بخت تو پیروز باد

همه روزگار تو نوروز باد

یکی از منابع در دست که پیدایش و تسمیه نوروز را از آن،  برمی گیرند، شاهنامه ی حکیم پاکزاد توس است که به نقل از مرحوم دهخدا، وی داستان  پدید آمدن نوروز را در زمان پادشاهی جمشید می داند. فردوسی به نوبه خود این داستان را از خدای نامک و دیگر کتب و رسایل پهلوی برگرفته است. از این داستان ها برمی آید  که نوروز به معنی روز نو و تازه است،  یعنی  روزی که سال نو بدان آغاز می شود:

 به فر کیانی یکی تخت ساخت                 چه مایه بدو گوهر اندرنشاخت
که چون خواستی دیو برداشتی                 ز هامون به گردون برافراشتی
چو خورشید تابان میان هوا                       نشسته بر او شاه فرمانروا
جهان انجمن شد برِ تخت اوی                  فرومانده از فره بخت اوی
به جمشید بر گوهر افشاندند                       مر آن روز را روز نو خواندند
سر سال نو هرمز فَرْوَدین                         برآسوده از رنج تن دل ز کین
بزرگان به شادی بیاراستند                         می و جام و رامشگران خواستند
چنین روز فرخ از آن روزگار                بمانده از آن خسروان یادگار.

حکیم توس آنجا که از آفرینش خورشید سخن می گوید، دریغش می آید از نوروز یاد نکند: